12 jaar geleden begonnen de gedachten langzaam te borrelen. We werkten beiden bij een snelgroeiend adviesbureau, locatie Zuidas. Het voelde niet goed. Hoe we van een echt mensenbedrijf een urenfabriek dreigden te worden. Hoe we elk jaar stil stonden bij onze missie, maar die missie verwaterde op het moment dat er geld op het spel stond. Hoe we de groei in stand konden houden, simpelweg door nog meer adviesdiensten te verkopen, zonder dat we daar persé expert in waren.
Het lijkt een hoofdstuk uit Marianna Mazzucato’s The Con, maar het is eigenlijk hoe een doorsnee adviesbureau werkte. Wij – gemiddelde leeftijd een krappe 30 – hadden dromen over hoe het anders kon. Maar als twee jonge vrouwen voelde het ook onmogelijk. Alsof we nog té jong en té onervaren waren om zelf aan het roer van een onderneming te staan. Later. Later als we groot waren, dan zouden we die gedurfde stap nemen.
Maar toen ineens was het moment daar: eind 2012 troffen wij elkaar toevalligerwijs op de rand van het de Mirandabad in Amsterdam. Ineens werden die vage dromen steeds echter. Totdat we 10 jaar geleden, na maandenlange sessies over de missie en het alternatieve business model van Copper8 onze handtekening zetten onder de oprichtingsakte van Copper8. Elk jaar vieren wij op internationale vrouwendag, hoe kan het ook anders, dat we weer een jaartje ouder zijn geworden.
Dit jaar delen we met jullie, onze trouwe volgers, (in willekeurige volgorde) onze tien inspiratiebronnen die ons voor de oprichting maar ook daarna de inspiratie hebben gegeven om door te gaan. Om de status quo te blijven challengen.
- Firms of Endearment. Dit boek van Raj Sisodia, David Wolfe en Jagdish Sheth is een verademing van de traditionele management literatuur. Zet Jim Collins en z’n BHAG’s maar opzij, in dit boek staat centraal hoe passie en purpose de brandstoffen zijn voor de nieuwe economie. Niet door aandeelhouderswaarde centraal te stellen maar juist door met liefde om te gaan met je belangrijkste stakeholders. Aan de hand van het SPICE model (Society, Producers, Investors, Customers, Employees) laat het boek talloze voorbeelden zien van hoe het anders kan. Oud, maar zeker niet versleten.
- The necessary revolution. Peter Senge zag als een van de eerste traditionele management goeroe’s het licht: duurzaamheid is dé grote uitdaging van de aankomende jaren. En die uitdagingen zijn simpelweg te groot om alleen aan te pakken. We moeten af van ons traditionele concurrentiedenken, en moeten juist samenwerken om de nodige oplossingen te creëren en te implementeren.
- Hot spots. Professor Lynda Gratton van de London Business School beschrijft in dit boek feillloos hoe je innovativiteit laat vloeien binnen organisaties. Zo pakt ze hardhandig de individuele bonussen aan – die leiden er immers toe dat mensen individualistischer worden en juist niet gaan samenwerken. Terwijl samenwerking juist nodig is voor echte innovatie.
- Reinventing organizations. Dit boek kregen wij cadeau van een van onze stagiairs (Laurie Kemp) cadeau met de woorden: “jullie zijn dit”. En ze had gelijk! Frederic Laloux beschrijft prachtig in dit boek hoe we een transitie zien van dominante (rode) en cijfergestuurde (oranje) organisaties naar holistisch kijkende zelfsturende teams (turquoise). De grote uitdaging die we van onze teamcoach Jacqueline meekregen is hoe we vanuit al ons turquoise ‘zijn’ toch die rode en oranje organisaties kunnen helpen in de transitie.
- Less is more. Als je al tien jaar bezig bent met postgrowth entrepreneurship is het een verademing als er zo’n prachtig boek van Jason Hickel verschijnt. Een wetenschappelijke bevestiging dat we bezig zijn met het goede, als is dat op ienie mienie schaal. Hickel beschrijft in zijn boek feilloos hoe het kapitalisme de grootste versneller is van de crisis waar we nu in zitten. Het kapitalisme heeft onze instituties gevormd, waarbij groei eigenlijk een klakkeloos imperatief geworden is. Door daar vanaf te stappen hopen we anderen te inspireren, en die beweging steeds groter te maken.
- Onze oud-werkgevers. Vroeger, toen we net begonnen, vond ik het ingewikkeld dat een van mijn grootste bronnen van inspiratie ook frustratie was. Frustratie over hoe de andere adviesbureaus waar wij hadden gewerkt gerund werden. Toen Noor en ik in creatiemodus zaten voor Copper8 hebben we letterlijk de grootste frustratiepunten op een lijstje gezet en bedacht hoe we al die punten 180 graden anders konden aanpakken. Gaandeweg heb ik geleerd dat frustratie juist ook een bron kan zijn van creatie, dus onze oud-werkgevers verdienen zeker een plek op deze lijst. Misschien helpt het ook wel dat we diverse van onze oud-bazen langzaam tot inkeer hebben zien komen…
- Ons verleden als topsportsters. Dat Noor en ik elkaar al vanaf moment één begrepen had misschien ook wel te maken met een herkenbaar verleden. Noor had immers als oud-top-hockeyster, en ik als oud-zwemster geleerd om continue de eigen grenzen te verleggen. Verbetering haal je uit jezelf. Dit is ook iets wat we binnen Copper8 blijven doen: grenzen verkennen en verleggen – van onszelf, maar door onze nieuwsgierigheid willen we ook elke keer nieuw licht schijnen op wat er nodig is om de transitie naar een circulaire economie mogelijk te maken.
- Onze collega’s. Het klinkt misschien afgezaagd, maar het is zo waar. Alle mensen die vanaf 2013 ons team korter of langer hebben versterkt hebben allemaal op hun eigen manier bijgedragen aan wie Copper8 vandaag is. We zijn supertrots dat we elke keer pareltjes vinden van mensen die zó graag bij Copper8 willen werken dat er ook echt magie ontstaat wanneer ze in het team landen. Onze collega’s houden ons scherp, geven energie en inspiratie. Waar ik af en toe moet bekennen dat ik twijfelde over aannemen van mensen ben ik blij dat Noor me overtuigd heeft. Samen zijn we een beweging. Met z’n 15-en impact voor 30 man!
- Ons netwerk. De mensen voor en met wie we samenwerken hebben op de meest bijzondere manieren impact gehad op wie we vandaag zijn. Eigenlijk op dát we er nog zijn. Want vanuit ons netwerk kregen we continue de bevestiging: wij brengen iets bijzonders, en ‘ja’, we zijn nog steeds nodig in de transitie. Dank aan al deze bijzondere mensen die ons het vertrouwen hebben gegeven – vanaf het prille begin – om door te gaan. Om onze nieuwsgierigheid te blijven volgen. Om onszelf te blijven.
- Ons gevoel. Waar het allemaal begon, en nog steeds ons dagelijks kompas. Het is verleidelijk om in deze wereld van ratio het gevoel te laten domineren. Maar toch merken we elke keer dat wanneer we ons gevoel toelaten, dit leidt tot de beste besluiten.
Tien jaar… double digits… van de ene kant lijkt het net gisteren dat we – rimpelvrij en zonder grijze haren – vanuit een echte passie begonnen aan ons avontuur. Maar toch voel ik ook de enorme rijkdom aan ervaringen van de afgelopen tien jaar die ik op mijn kralenketting heb mogen rijgen.
Hoe lang we doorgaan, dat weten we niet. Want ook de eindigheid van ons avontuur is een gegeven. Maar zolang we het nog leuk vinden en nog nodig zijn… gaan we nog vol energie even door.
Op het volgende jaar!